Obszar kulturowy to rejon geograficzno-kulturowy, na którym różne grupy etniczne rozwijają podobne wzorce kulturowe, widoczne w ekonomii, kulturze materialnej i duchowej. Wyodrębnienie obszarów kulturowych wiąże się z przekonaniem, że choć czynniki wpływające na kształt kultury w danym terenie silnie wiążą się ekologią, to poszczególne elementy tej kultury nie są zdeterminowane przez środowisko geograficzne i w jednej strefie klimatycznej spotkać można duże zróżnicowanie. Niemniej jednak warunki fizyczne określają możliwości dostępne w danym środowisku. Dokładne wyznaczenie granic obszaru kulturowego nie jest możliwe, jest to bowiem określenie płynne i nieprecyzyjne z natury.
Koncepcja obszaru kulturowego pełni funkcje porządkujące, klasyfikacyjne, użyteczne przy opisywaniu kultur całego kontynentu. Była ważna na pewnym etapie rozwoju antropologii – szczególnie na początku XX wieku, kiedy próbowano uporządkować różnorodne kultury świata.
Wykorzystywano ją w muzeach antropologicznych USA od czasów Clarka Wisslera. Ten uczeń Franza Boasa, zajął stanowisko kustosza kolekcji etnologicznej w Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku w roku 1905 i zajmował je do swej emerytury w 1942 roku. Do objęcia przez niego stanowiska ekspozycję muzealną organizowano według plemion (zgodnie z poglądem Boasa, że każda kultura jest wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju). Wissler, podobnie jak inni (Powell, Mason) uważał, że antropologia poszukuje praw, rządzących rozwojem kultury i metod uporządkowania kulturowej różnorodności. Połączył teorie ewolucjonizmu z partykularyzmem Boasa i z tego połączenia uczynił zasadę organizującą ekspozycję muzealną.
Analizując kultury indiańskie w pracy „American Indian”(1917, drugie wydanie 1922) użył 13 kategorii do opisu kultur indiańskich. Wissler zauważył, że współistniejące w różnych kulturach wzorce, kluczowe do zrozumienia wymiany elementów kulturowych i kulturowych zmian mają związek ze środowiskiem geograficznym w jakim owe kultury się rozwijają i ze źródłem pożywienia jakiego dane środowisko dostarcza. Zauważył też, że zmiany kulturowe (dyfuzja innowacji) rozprzestrzenia się szybciej i łatwiej w tym samym środowisku geograficznym. Alfred Kroeber poszedł tym śladem i napisał bardzo wpływową pracę „Cultural and natural areas of Native North America” .
Koncepcja geograficznego porządkowania materiału w badaniach Amerykańskich Indian jest bardzo zakorzeniona. Organizuje porządek wystaw muzealnych i układ podręczników, porządek wykładów.
Zwykle to podział na 10 obszarów kulturowych.
- Arktyka (The Arctic) – obecnie Alaska, Aleuty
- Subartyka (The Subarctic) — ogromny obszar lasów zajmujący północną część kontynentu
- Płaskowyż Wewnętrzny (Plateau) – północno-centralny obszar na zachodzie USA, pogranicze Subarktyki i Równin
- Północny Zachód – (The Northwest Coast ) — północne wybrzeże Pacyfiku od Alaski do południowego Oregonu.
- Północny Wschód (The Northeast) – wschodnie wybrzeże atlantyckie od Kanad do Północnej Karoliny, od wybrzeża poprzez Appalachy do doliny Mississippi.
- Południowy Wschód (The Southeast) — od wybrzeża Atlantyku w kierunku zachodnim do dzisiejszego Teksasu, od Północnej Karoliny do Zatoki Meksykańskiej.
- Wielkie Równiny (The Great Plains) — równina i preria w środku kontynentu – pomiędzy doliną Mississippi a Górami Skalistymi
- Południowy Zachód (The Southwest) – region dzisiejszej Arizony, Nowego Meksyku, ciągnący do południowego Kolorado i Utah do granicy z Meksykiem
- Wielka Kotlina (The Great Basin) – pomiędzy Górami Skalistymi, a pasmem Sierra Nevada ograniczona płaskowyżem rzeki Kolumbia na północy, praktycznie cała dzisiejsza Nevada i Utah
- Kalifornia (California) – dzisiejsza Kalifornia
